In het laatste oorlogsjaar zwemt tiener Tin samen met zijn vader naar de overkant van de rivier, naar bevrijd gebied. Dit doen ze ’s nachts, omdat het veiliger zou zijn. Maar het weer is slechter dan verwacht, de stroming van de rivier is sterk en eenmaal aan de overkant gekomen, vindt Tin zijn vader nergens meer.
Dertig jaar later reist Tin met zijn vrouw door Afrika en weer dreigt het noodlot. Nu kan hij alles rechtzetten wat hij vroeger fout heeft gedaan, en kan hij bewijzen dat hij er wel toe doet.
Het verhaal begint sterk, de schrijfstijl is aangrijpend. Je wordt direct het verhaal ingezogen en je begrijpt de jonge Tin helemaal. Hoe verloren hij zich voelt, hoe graag hij alles wilt oplossen en hoe verdrietig en bang hij is.
Maar er bleek nog een derde deel te zijn, die de bejaarde Tin liet zin. Dit stuk ging weer meer om het personage van Tin. Nog steeds geen aangenaam persoon, maar hier word je er meer aan herinnerd waarom hij bepaalde dingen deed, doet, of denkt.
De onderwaterzwemmer is een verhaal over verlies en verdriet, schuld en verwerking. Het had zoveel kunnen zijn als we binnen het hoofd van Tin bleven, zijn gedachtes mochten beleven en analyseren. Zoals ik al zei, deel twee maakte de uitstap naar het plot te veel en hoewel alles wat gebeurde symbolisch was, er veel parallellen waren met de gebeurtenis van vroeger, ging het echt te ver. Het was ongeloofwaardig en misschien te dramatisch.
Het laatste deel maakte dus een hoop goed voor mij - een sterk einde betekent veel voor een verhaal en daarom beoordeel ik De onderwaterzwemmer ook met drie sterren. Naar mijn smaak had het beter gekund, maar ook vele malen slechter. Het is een interessante roman die blijft hangen met personages die ontzettend boeien. Zeker en aanrader, maar niet een roman die ik snel nog eens zal lezen.