Recensie: Gedichten van de broer van Roos
Al langer dan een jaar geleden kwam Tim Hofman met zijn dichtbundel Gedichten van de broer van Roos en ik kocht deze vrijwel direct. Zoals het meestal gaat bij mij, bleef deze echter een poos in mijn kast staan voordat ik hem ging lezen. Eindelijk was het zo ver.
Hofmans bundel wordt al te vaak bekritiseerd en er wordt regelmatig genoemd dat dit geen echte literatuur is. Hoewel ik geen poëzie-expert ben, wilde ik dit toch voor mezelf uitmaken en dook ik op een avond in mei in dit boekje.
Ik kon niet stoppen met lezen. Ik had mezelf voorgenomen enkele gedichten te lezen en daarna een ander boek op te pakken, zodat ik niet moe zou worden van de stijl. Dit was echter niet het geval en ik wilde telkens verder lezen. De reden hiervoor is dat het een enorm dynamische collectie is. Het begint met enkele gevoelige gedichten, gaat verder met wat woordgrappen en gedichtelijke verhalen. Als je dan denkt dat je genoeg hebt gehad van de grapjes, komen net weer de gevoelige gedichten. Ontzettend goed gebalanceerd. Hofman is briljant met woorden en letters - als je het geen literatuur wilt noemen, prima, maar je kunt niet ontkennen dat hij woorden en letters slim gebruikt.
Eén gedachte over “Recensie: Gedichten van de broer van Roos”