Toen ik Ocean At The End of The Lane van Neil Gaiman in 2014 voor het eerst las, was ik ontzettend teleurgesteld. Waar ik verwacht had Gaiman tot één van mijn favoriete schrijvers te kunnen benoemen, kwam hij op een lijstje terecht met schrijvers waarvan ik nooit meer iets zou lezen.
Toch vond ik het nu, in 2020, tijd om deze roman een tweede kans te geven. Sowieso kon ik me helemaal niks herinneren van het verhaal. Magisch realisme, is het enige dat in me opkwam als ik aan dit boek dacht. En in 2014 had ik nog nauwelijks magisch realisme gelezen, dus misschien kon ik dat nu wat beter hebben. Bovendien had ik het toentertijd toch drie sterren gegeven, terwijl het in mijn herinnering amper één ster waard was. Waarom was dat? Had ik het stiekem helemaal niet goed gelezen? Was ik er maar wat doorheen gebladerd omdat het begin me niet boeide? Ik wist het niet meer.
Het verhaal
Ocean at the end of the lane begint met het verhaal van een man op middelbare leeftijd die voor een begrafenis terugkomt naar het dorp waar hij is opgegroeid. Wanneer hij daar is, besluit hij ook nog even langs het huis van één van zijn beste vriendinnen te gaan. Eenmaal daar, herinnert hij zich opeens een klein vijvertje achterin haar tuin. Zij noemde dat altijd een oceaan, weet hij nog. Aan de oever van deze vijver komen opeens al zijn herinneringen terug van een wel heel bizarre periode in zijn jeugd. Er was een kwaadaardige oppas, weet hij weer. En zijn vader was opeens agressief - door haar, meent hij. En natuurlijk zijn vriendinnetje Lettie, die toch wat veel van toverspreuken weet om een normaal meisje te kunnen zijn…
De herlezing
Uit deze samenvatting kun je al één ding halen waaruit blijkt dat ik totaal niet meer wist waar dit boek over ging: ik noemde magisch realisme, maar dit is gewoon fantasy, daar is niks realistisch meer aan. Dit verbaasde me wel. Allereerst omdat dit het genre van het boek veranderde en dus totaal mijn verwachtingen in de war schopte. Maar wat me nog meer verwarde hieraan, was dat ik dat dus niet meer wist, terwijl ik in die tijd wel meer (young adult) fantasy las. Het begon er steeds meer op te lijken dat ik dit boek helemaal niet met aandacht gelezen had…
Toen ik eenmaal een beetje begreep waar het verhaal naartoe ging, besloot ik dus maar mijn herinneringen los te laten en gewoon te doen alsof het een geheel nieuw boek was. Misschien was het dat ook wel…
Dit boek is geschreven vanuit het perspectief van een jonge jongen, en is daardoor ook kinderlijk geschreven. Toch is dit geen Young Adult, en is het zeker gericht op een volwassen publiek. Dit is te merken aan bepaalde gebeurtenissen, maar ook aan woordgebruik. Dit laatste haalde me soms uit de flow van het lezen. Je raakt gewend aan de stem van een kind, en wanneer het dan opeens expliciet over seks gaat, voelt dat toch wat vreemd.
Wat betreft plot, is Ocean at the End of the Lane leuk en spannend, hoewel het op een gegeven moment wat langdradig wordt als het kwaad steeds maar niet helemaal verslagen blijkt. Verder is het overgrote deel ook niet erg diepzinnig of heel gelaagd, maar leest het vooral prettig weg als een leuke fantasy.
Maar dan komt het einde om de hoek kijken, en dat is wel erg mooi. Wanneer onze hoofdpersoon zijn herinneringen helemaal verteld heeft, komen we nog even terug in het heden. Natuurlijk verklap ik hier verder niets over, maar het is het zeker waard om tot dit punt te blijven lezen.
Conclusie
Het herlezen van Ocean at the End of the Lane heeft mij ervan verzekert dat het goed is om af en toe een boek te herlezen waarvan je niet meer zoveel weet, en dat ook niet per se een favoriet was op dat moment. Misschien is je leesstijl wel zodanig verandert, dat je het nu wel kunt waarderen. Uiteraard kan het ook andersom uitpakken, waar een favoriet opeens niet meer in de smaak valt. Sinds het begin van het jaar ben ik begonnen met het herlezen van zo’n twee boeken per maand. Hierover heb ik nog niet echt geblogd, maar misschien ga ik dat wel wat vaker doen.
Welk boek zou jij graag een keer herlezen?
TITEL: Oceaan aan het einde van het pad || AUTEUR: Neil Gaiman
VERTALER: Ton Heuvelmans
UITGEVERIJ: Boekerij || JAAR: 2013 || PAGINA’S: 272
Koop het boek hier in het Nederlands, en hier in het Engels.
Interessant hoe dat werkt! Herlezen kan inderdaad heel ander uitpakken. Soms is een boek in je herinnering briljant en bij herlezen blijkt dat het oké is maar niet meer dan dat. Leuk dat jij het nu andersom hebt, door een boek te herlezen dat je toen niet zo goed vond. Dat zou ik niet snel doen. Het is wel gebeurd dat ik voor mijn boekenclub iets moest lezen van een schrijver waar ik eerder op was afgeknapt en dat bleek best wel goed te zijn.
‘The ocean at the end of the lane’ vond ik een mooi boek, ook vanwege de humor. Ik had de indruk dat het zowel voor kinderen als volwassenen zou kunnen.
Soms lees ik een boek dat ik niet zo goed vond, maar waarvan ik me (achteraf) kan voorstellen dat ik hem beter zou hebben gevonden als ik hem op een ander moment gelezen had. Dit is de eerste keer dat ik zo’n boek herlees, maar ik ben blij dat ik dat gedaan heb. Ik zal dat dan ook zeker nog eens gaan doen!