Parijs, 13 november 2015. Hélène is naar een concert in de Bataclan. Haar man Antoine is thuis met hun zoontje. Dan krijgt hij een pushbericht over aanslagen, aanslagen in het theater waar zijn vrouw is. Het duurt vierentwintig uur voordat hij hoort dat zijn vrouw het niet heeft overleefd. Een aantal dagen later schrijft Antoine een brief aan de terroristen, die hij deelt op Facebook. Deze brief wordt wereldnieuws. 

Het boek begint meteen middenin het verhaal, middenin de paniek. Deze paniek en hulpeloosheid weet hij ontzettend goed onder woorden te brengen, waardoor je je als lezer meteen opgejaagd voelt. Voor mij minder handig, want dit was een boek dat ik voor het slapen wilde lezen. 

Dat de auteur je zo kan meezuigen in het verhaal, betekent dat hij echt kan schrijven, zijn gevoelens kan weergeven. Het is dan ook een ontzettend persoonlijk en intiem verhaal. Het voelt daarom niet helemaal goed om dit verhaal minder dan vier sterren te geven. Toch ga ik hier uitleggen waarom ik vind dat het die vier sterren net niet haalt. 

Maar laten we bij de positieve punten beginnen. Allereerst is het ontzettend eerlijk en rauw. We lezen eerste reacties van een man die iets vreselijks meemaakt. Het boek geeft inzicht in hoe Antoine zich voelt, maar laat de lezers ook nadenken over wat zij zouden doen als hen dit zou overkomen. Ook doet het boek de titel recht aan - het gaat niet om haat, het gaat niet om de daders; het gaat om Antoine. 

Al deze positieve punten hebben echter ook een keerzijde. Het is een eerste reactie - er is geen ruimte voor reflectie want het is letterlijk in de eerste dagen na de aanslag geschreven. Bovendien had ik graag wat meer over alles eromheen gelezen, over de culturele maar ook persoonlijke context. Maar als je zo’n boek zo snel mogelijk wil uitgeven, is daar natuurlijk ook geen tijd en ruimte voor. 

Kortom, voor wat het is, is het heel goed. Maar het had zoveel meer kunnen zijn als het wat later geschreven was.

Schrijver: Antoine Leiris || Vertaler: Martine Woudt || Uitgever: Atlas Contact || Jaar: 2016 || Bladzijden: 68

Wil je op de hoogte blijven van mijn (lees)leven? Volg me op Instagram en Twitter!