Recensie: Efter van Hanna Bervoets
Deze recensie was eerst gepubliceerd op deleesclubvanalles.nl
Waanzin. Een thema in de literatuur dat recent tijdens de Boekenweek van 2015 veel aandacht kreeg. En niet alleen toen. Waanzin is een thema dat redelijk dominant in de wereldliteratuur aanwezig is. Uit welke periode je ook romans leest, je komt altijd wel een boek tegen waarin waanzin een zekere relevantie heeft. Dit is te danken aan de veranderlijkheid van dit fenomeen. Voor elke tijd, elke cultuur en zelfs elke subcultuur zijn de opvattingen over psychische ziekten verschillend. Denk bijvoorbeeld eens aan hoe homoseksualiteit niet al te lang geleden ook in de Westerse wereld nog als een ziekte gezien werd. Maar ook al in vroegere tijden bestonden dit soort verschuivingen: iemand met een geestelijke beperking kon aan het begin van de middeleeuwen soms aan de bak als hofnar, terwijl deze mensen niet veel later werden uitgemaakt voor heksen, als vrienden van de duivel. Dan, vanaf medio 17e eeuw, komt wat de Franse filosoof Foucault beschrijft als de ‘Grote Opsluiting’, de periode waarin iedereen die ook maar een beetje ‘gek’ overkomt, in een instelling gestopt wordt.