Recensie: Thuis mag ik niet meer zeuren
Deze recensie verscheen eerst op Hebban.nl
Sylvia Witteman (1965) is journaliste en columniste en schrijft al jaren voor de Volkskrant. Daar begon ze met het schrijven over eten en het delen van recepten. Dit deed ze tot 2011 maar al sinds 2005 schrijft ze ook niet-culinaire columns. Zo nu en dan worden haar stukjes gebundeld en daar is al menig boek door verschenen. Thuis mag ik niet meer zeuren (2016) is daar de meest recente van.
Zoals gewoonlijk wordt de lezer meegenomen in het dagelijks leven van Witteman: naar de supermarkt, een keertje een terrasje pikken en een dagje thuis met de kinderen en huisgenoot P. Alles passeert de revue. Dit klinkt misschien wat saai, maar juist de herkenbaarheid in de routine en de alledaagse gebeurtenissen zorgen ervoor dat de lezer zich ermee kan identificeren. Die herkenbaarheid wordt versterkt door de constante link met de actualiteit. Uiteraard gaat het even over de Zwarte Pietendiscussie, voetbal, faillissementen van grote winkelketens en terrorisme. Allemaal thema’s waar Nederland constant mee bezig is. En het fijne is, als één van deze onderwerpen jou niet interesseert, gaat het over anderhalve bladzijde weer over iets totaal anders. …
In het laatste oorlogsjaar zwemt tiener Tin samen met zijn vader naar de overkant van de rivier, naar bevrijd gebied. Dit doen ze ’s nachts, omdat het veiliger zou zijn. Maar het weer is slechter dan verwacht, de stroming van de rivier is sterk en eenmaal aan de overkant gekomen, vindt Tin zijn vader nergens meer.