Als de vierjarige Tom zich vaker ziek voelt en vlug blauwe plekken begint te krijgen, constateren de artsen al gauw leukemie bij hem. Toms leven wordt volledig op z’n kop gegooid en ook zijn ouders en zus belanden in een achtbaan. Geen nacht zonder vertelt het verhaal tien jaar nadat Tom de diagnose kreeg, vanuit het perspectief van de moeder. Dit zorgt ervoor dat niet alleen Toms gevoelens centraal staan, maar ook de gevolgen voor de rest van het gezin worden weergegeven.
Aleid Truijens is al jaren columniste en redactrice voor de Volkskrant en schrijft vooral veel columns en opiniestukken. Geen nacht zonder (2004) was haar eerste roman. Hoewel zij een ervaren schrijfster is, is het interessant om te zien hoe haar schrijfstijl hierin afwijkt van haar andere stukken. Ondanks dat deze roman autobiografisch is, beschouwde Truijens dit boek zeker als literair project, gezien het (overmatige) gebruik van thema’s en de opbouw van zinnen en hoofdstukken.
Geen nacht zonder is als gezegd gebouwd op thema’s. Het gaat over de dood en ziekte, maar vooral over angst. Angst voor de dood, voor Tom, maar ook voor de reactie van familie of angst van de ouders om Puck, hun andere kind, te verwaarlozen. Het is belangrijk dat een roman één of meerdere thema’s heeft, om samenhang te garanderen. Het is echter vele malen fijner wanneer deze niet prominent aanwezig zijn, maar subtiel terugkomen. Zo blijft het lezen en ook het achteraf beschouwen van een boek interessant en kan er nog veel nagedacht worden over diepere lagen. De expliciteit in Geen nacht zonder neemt deze mogelijkheid weg.
Wanneer een boek over een kind gaat, kan het al snel kinderlijk worden. Ook al zijn de ouders de ogen door wie wij het verhaal ervaren, toch blijft deze valkuil altijd bestaan. Truijens is hiervan duidelijk op de hoogte en doet er dan ook alles aan niet in kinderlijke toon te vervallen.
Truijens doet haar best om clichés te vermijden. Hoewel dit niet altijd succesvol gedaan wordt, wordt met betrekking tot sentimentaliteit de spijker op de kop geslagen: een verhaal over een ziek kind kan snel uitmonden in een zielig, tranen-met-tuiten-verhaal, maar Geen nacht zonder is dit godzijdank niet geworden. Er zit een gezonde dosis ironie en zelfreflectie in, waardoor het precies gevoelig genoeg is.