Deze recensie verscheen eerst op De leesclub van alles.
“I buried the girl I had been because she ran into all kinds of trouble. I tried to erase every memory of her, but she is still there, somewhere. She is still small and scared and ashamed, and perhaps I am writing my way back to her, trying to tell her everything she needs to hear.”
Als kind was Roxane Gay vrolijk, goedlachs, knap en dun. Maar toen gebeurde iets verschrikkelijks. Iets waardoor zij niet meer knap en dun wilde zijn en waardoor zij niet meer vrolijk en goedlachs kon zijn. Ze begon met eten, veel eten, want dikke vrouwen zijn niet aantrekkelijk en worden niet lastiggevallen.
In Honger vertelt Roxane Gay diep persoonlijke verhalen, geeft ze zichzelf open en bloot. Haar verleden met relaties is ontroerend. Relaties met anderen, maar ook met zichzelf. Het constante gevecht met zelfliefde en eigenwaarde is een terugkerend thema.
Er zijn verschillende momenten in dit boek waarin onlogische tegenspraken haar argumenten en haar verhaal teniet doen. Zo zegt ze op één punt dat ze nooit naar de sportschool gaat ondanks haar abonnement, terwijl ze een paar hoofdstukken later beschrijft hoe zij zich altijd voelt wanneer ze in de sportschool is. Hoewel ze op beide momenten belangrijke argumenten benoemt, worden deze ontkracht doordat één van de twee verzonnen zal moeten zijn. Zulke momenten komen vaker voor: ze noemt niet te weten hoe duur haar middelbare school is, terwijl ze later zegt zich dit heel goed beseft te hebben als kind, en ook haar ‘redenen’ om dik te zijn worden ook steeds anders benoemd.
Een ander punt van kritiek is dat zij obesitas bijna aanmoedigt. Er is een groot verschil tussen ‘body positivity’ en een ongezond overgewicht. Dit lijkt Roxane soms te ontgaan. Ze klaagt over hoe de wereld haar ziet als een ongezond, ongedisciplineerd mens, vrouw noch man. Dit is uiteraard bekrompen en Roxane’s blik hierop houdt de lezer een spiegel voor, omdat we allemaal wel wat snel oordelen met betrekking tot gewicht. Toch hadden er meer momenten mogen zijn waarin ze benoemt dat haar vorm van overgewicht wel ontzettend ongezond is en dat ze daar toch echt iets aan moet doen. Pas tegen het einde van het boek wordt dit benoemd.
Het verhaal van Roxane is aangrijpend en ontroerend en moet zeker verteld worden. Ze heeft vreselijke dingen meegemaakt, waardoor ze slecht voor zichzelf is gaan zorgen. Honger is geen boek over succes, en dat maakt het puur en authentiek. Ook over eigenbeeld en zelfwaarde die samenhangt met gewicht heeft Roxane ontzettend goede punten. Toch mist er iets cruciaals in een groot deel van dit boek: de nuance tussen wat flinker zijn en obesitas. Bepaalde delen hierdoor kwamen niet krachtig over en waren beter geweest als een vrouw van 80 kilo dat geschreven had, tegenover een vrouw van ruim 300 kilo.
Titel: Honger || Auteur: Roxane Gay ||Vertaler: Lette Vos
Pagina’s: 260 || Uitgeverij: Bezige Bij || Jaar: 2017
Volg me op twitter en instagram.